Kelimelerimi savurdum…

Kelimelerimi savurdum…

İstanbul sokakları adımlarımı not ediyordu, ben ise kelimeleri etrafa saçıyordum, belki biri tutar ve bir cümleye dönüşür diye... Yarına karşı iyimser bakışım içinde, umudumu büyütürken, iyimserliğin sadece hayal dünyasına ait olduğunu düşündüm.

Hayal bir iyimserlik miydi? İyimserlik bir anlamda kötü olacakları ortadan mı kaldırıyordu?

İstanbul sokakları kimlerin hayalini saklıyor, kimlerin hayalini sonlandırdı?

Sokakları adımlıyorum, asfaltın üstünde. Asfaltın koptuğu veya eskidiği noktalarda ortaya çıkmış Arnavut kaldırımlarının üzerinde geçmişte bırakılmış kelimeler aradım, vücut bulmuş bir cümle... Yağmalanmış şehirde ömrünü tamamlayan taşlar gibidir hayallerden kalan izler… Hepsi sanki yok olmuş gibiydi, bir susuz yazdan kalan, buharlaşan havada savrulup gitmişlerdi.

Çölden gelen sıcak dalga neleri öldürdü?

İstanbul’daydım, Konstantinopolis fısıldadı bana, henüz isim değiştirmemiş zamandan bugüne... Gölgeler vurdu yeryüzüne, güneşe baktım, bulutların arkasına saklanmıştı.

Güneş bulutun arkasında olunca yeryüzünde gölge olur mu?

Kelimeleri aradım sadece, Arnavut kaldırım taşların gölgesi altında...

İstanbul zamanı not ediyordu, ben ise zamanın içinde savrulmayı anlatıyordum...

Gölgeler fısıldar mı?

İstanbul olmadan önceki zamanlarda postalların sesleri altında, sessizce gözyaşı dökmüştü… Bir anne Galata Köprüsü üzerinde çocuğun elinden tutmuş, şaşkın gözler ile postalların çıkardığı sese kulak veriyordu. Galata Köprüsü her ses ile dalgalanan denizin içinde sallanıyordu, bir ayyaşın şarap kokan ağız kokusu Galata köprüsünden saray burnuna doğru savruluyordu... Ben de kelimelerimi o yöne savurdum, bir balık suya dalga bıraktı...

Saray burnunda bir heykel durur tek başına, Karadeniz’e doğru bakar. Hemen dibine bıraktım kelimelerimi... Belki bir çocuk görür alır bir tanesini...

Sessizce izledim zamanın çizgisini...

İstanbul beni sessizce izledi, not tutmadı bu sefer...

İsmail Cem Özkan