Gezi Direnişi!

Gezi Direnişi!

Bundan yaklaşık bir yıl önce Gezi Direnişi yaşandı ve tarihimiz içinde ilk defa özgürlük söylem olmaktan çıktı yaşanan bir süreç oldu. Devletin olmadığı, halkın kendi kendini yönettiği, gönüllü olarak gelen baskılara karşı kendisini barikat olarak koyan bir süreci yaşadık.

31 Mayıs günü sabahın ilk ışıkları henüz tam yeryüzüne ulaşmadan yapılan baskın ile Gezi Direnişi başlamış ve özgürlük isteminin, istem olmaktan çıktığı ve yaşandığı süreçtir... O tarihten sonra öldürülen gençlerimiz bir ekoloji direnişi yaptıkları için öldürülmediler, aksine onlar özgürlük istedikleri için öldürdüler... Özgürlük istemi olduğu için iktidar olağanüstü bir şekilde orantısız güç ile saldırdı. O yüzden ülkenin her yerinde direniş oldu, özgürlük türküsü söylendi.

Devrimi örgütleyebilecek bir siyasi yapı olmuş olsaydı; devrim olmuş olacaktı, fakat o ani ve beklenmeyen devrim koşulları değerlendirilememiş, olağanüstü koşullar zaman içinde erimiştir.

Solun güçsüz olduğunu, devrim isteyenlerin devrim için gerekli yapıları kuramadığını çıplak olarak yaşanan süreçte gördük.

“Her yer Taksim, her yer direniş!” derken ekoloji mücadelesi olmadığını özgürlük isteminin bir sloganı olduğunu anlamayanlar bir daha kendilerini gezi ruhunu anlamak için ruh çağırmadan, somut olaylara bakarak düşünmelerini salık veririm.

Gezi Direnişi, bütün ülkenin her alanına yayılmış, her yerde direniş bir şekilde kendiliğinden örgütlenmiş ve toplum içinde baskı altında olduğunu ve özgür olmadığını hissedenler; meydanlara, sokaklara, caddelere çıkmış ve devletin olağanüstü gücüne karşı mücadele etmiş, yer yer devleti meydanlardan, sokaklardan, caddelerde uzaklaştırmış ve özgür alanlar yaratmıştır. Özgür alanlar içinde hiçbir şekilde olay olmaması, halkın kendi kendine yönettiğine yaşan süreçte şahitlik ettik. Türkiye’de başlayan bu dalga bir kelebek kanadı etkisi yaratmış ve dünyanın her hangi bir yerinde dahi “Her yer Taksim, her yer direniş!” sloganın atıldığına şahitlik ettik. Birbirine benzer görüntüler ekranlara düşmüş, aynı şekilde devlet güçlerine karşı halk özgürlük mücadelesi vermiştir.

Gezi, bir direniştir, her ne kadar “isyaaan!” diye bağırmış olsak da ortada isyan yoktur, tersine bir direniş vardır ve bu direnişin sahibi sokağa çıkan halktır.

İsyan ile direnişi karıştıranlar için kısa bir not yazayım; İsyan, planlı ve belirli hazırlık süreci ile oluşur. Kısaca isyan için zaman önemlidir, isyan için bilinçli bir istek ve hazırlık vardır. Direniş ise, ani bir baskın karşısında baskına uğrayanların içgüdüsel olarak verdiği tepkidir, zaman içinde bu tepki sistemli, düzenli ve barikat veya genel olarak değişebilir ve gelişebilir... 31 Mayıs günü yapılan şey halk isyanı değil, orada bulunan ve özgürlük istemi ile birlikte genel olarak halkın (ülke çapında) direnişidir. İsyan için, isyanı yönlendirecek bir iradenin varlığından söz edilirken, direniş için o irade olmadan da olurluğunu yaklaşık bir sene önce yaşayarak gördük...

Direnişe isyan derseniz, o zaman isyan yapmaktan dolayı toplu davaların açılması ve sonucuna katlanmak anlamına gelir... Direniş ise meşrudur ve hakkında dava açılamaz... Gezi davalarında beraat ile sonuçlanmasının temelinde bu vardır... Hiçbir hukuk kuralı, hiçbir yasa direnişi meşru dışı ilan edemez, ona karşı söylem geliştirmez. Eğer geliştirirse o zaman halk içinde direnişin hukuk kurallarının oluşumuna hizmet eder ve halk kendi kuralları içinde oluşacak sorunlara çözüm arayışına girer.

Direniş süreklilik gösterdiği ve sistemli halde toplumun her katmanı içinde yaygınlaşmaya başladığında, sistem eleştiri konusu yapılır ve onun değişimi için yeni sistem arayışları ve denemelerine şahitlik edebileceğimiz tarihin dehlizlerinde yaşanan deneylere bakarak söyleyebiliriz.  Kapitalist sisteminin şimdiki liberal yorumu toplum içinde sınıflar arasında uçurumu derinleştirmiş, sınıf çatışmasını görünür hale getirmiştir. Sistem bireyi yalnızlaştırırken, en yakının üstüne basarak sınıf atlamaya çalışanların olduğu bir ortamda, büyük çoğunluk içinde rahatsızlık yaratmış ve içgüdüsel olarak direnişin tohumları ekilmiştir. Gezi Direnişinde ki gibi bir parkta orantısız şekilde sabah namaz sonrası din için canını verecek kadar dindar olduğunu söyleyenlerin emir ve komutasında korumasız insanlara saldırması vicdanlarda ve içten içe gelişen direnişi ortaya çıkarmış ve o saldırıya karşı halk önce Gezi Park’ına akın etmiş, daha sonra tüm meydanları Gezi ilan etmiştir. Gezi Direnişi, var olan iktidar sözcülerinin söylemlerine ve her türlü korkutmasına karşı bir başkaldırı ve özgürlük söyleminin açıkça haykırıldığı anı oluşturmuştur. Barikatlar, barikat arkasında oluşturulan yeni yaşam biçimi, paranın geçersiz olduğu bir özgürlük alanın oluşturulması tesadüfi değildir. Var olan ve para üzerine kurulu olan anlayışı tersine çevirmiş ve insana yakışır sitemin o özgür günlerde yaşanan olduğu tüm dünyaya gösterilmiştir. Var olan tüm anlayışları ve örgütleniş biçimini parçalayan ve yok eden işte bu yaşanan süreçtir. Sol, kendisi ile yüzleşmesi gerektiği sürekli vurgulanmış olmasına rağmen, yaşan süreçten bugüne kadar gerçek anlamda yüzleşme yaşayamamış, hiçbir şey olmamış gibi park formlarında yeni yandaş ve afişlerini sergileme için imkan olarak görmüştür. Sol içinde Gezi Direnişi öncesinde yönetici olanlar, bugünde hala yönetici olması şaşırtıcı değildir, çünkü onların yaşanan süreci gerçek anlamda okuyamadıklarının kanıtıdır. Sol ve devrimci yapılar bu süreçte ödevlerini yeteri kadar yerine getirmemiş ve halk içinde kitlesel anlamda örgütlülük kuramamışlardır.

Bugün dahi solun bu kadar başarısızlığına rağmen insanlar hala sokaklarda, caddelerde, meydanlarda bir şeyler yapıyorsa sola rağmen yapıyor olduklarının kanıtıdır.

Gezi Direnişi, hiçbir örgütsel dar kalıbın içine sığamayacak kadar geniş alan yarattığı için belki sol yapıları parçalamış ama onların cemaat ilişkisi içinde olan ilişkilerini kıramamıştır.

Gezi direnişinde ölen canlar bizimdir, o çocukların bir bildiği vardı...

O çocukların bildiğini dar bakış açısı içinde değerlendirip, belirli bir sol söylem içinde sıkıştırmamak gereklidir. Gezi Direnişi çünkü var olan tüm alışkanlıkları ortadan kaldıran, kadınlı erkekli, çocuklu, gençlerle, ebeveynli bir direniştir. Tüm azınlıkları içinde barındıran, her inancı içinde koruyan, işçi sınıfının ve sistemin yarattığı ortamdan rahatsızlık duyanların her birini kucaklayan bir süreçtir. Koç ailesi ile Aliağa inşaatlarında çalışan işçileri bir alanda ve söylemde birleştiren bir süreç yaşandı. Soma cinayeti ve ona karşı geliştirilen dayanışma ruhunu da Gezi Direnişi kültürü belirlemiştir. Roboski’den, Gezi Direnişine kadar ölen tüm canlar bizimdir, Soma’da öldürülen her işçi bizimdir, cinayetlere kurban giden her bir bireyin bir bildiği vardı, onu sesli olarak açıkça seslendiremedik ama içsel olarak o sesi duyuyoruz!

O ses bize özgürlük demekte!

Daha fazla özgürlük!

Yaşadık, yaşadığımız özgürlüğü istiyoruz!

Yarın yanağından gayrı her yerde hep beraber olduk!

Şeyh Bedrettin’in düşünü gerçekleştirdik, Börklüce Mustafa’nın başardığını yeniden yarattık!

Tarih bize yüklediği görevi yerine getirecek kadar şanslı bir zaman diliminde yaşadık, şimdi onu daha da geliştirmek ve yaygınlaşmasını sağlamak bizim ellerimizde, yüreğimizdedir.

Yaşasın Gezi Direnişi ve o direnişe katılan her omuzdaşım!

İsmail Cem Özkan